اگر خواسته ها، ملى و سراسرى و طرح مشکلات عام و واقعى مردم باشد . در واقع همبستگى ملى یعنى اتحاد همه، پیرامون شعارهاى واحد و کلان و مشکلاتى که مردم سراسر یک جامعه از شرق و غرب و شمال و جنوب با آن مواجه باشند . بنابراین اگر شعارها مشکلات همگانى و ملى مردم را حل کند ، قطعاً منجر به همبستگى ملى خواهد شد . اما اگر شعارهاى نامزدها روى بخش خاصى از جامعه و به منظورهاى خاص و به دست آوردن رأى باشد، قطعاً مشکل پیش خواهد آمد و شکاف هایى مطرح مى شود که ممکن است همبستگى ملى را تحت تأثیر قرار دهد .

ایلام را نباید با«ع» نوشت بلکه باید با «الف» نوشت، زیرا در زبان ایلامی «ع» نداریم. در بین النهرین تلفظ حرف «ع» که از گلو خارج می شود از حدود 2200 قبل از میلاد ازبین می رود و تبدیل به یکی از الف ها می شود. وقتی یهودی ها از سرزمین خودشان به بین النهرین کوچ داده می شوند اینها با فرهنگ بابل و بین النهرین و ایلام آشنا می شوند و می آیند ایلام را با حرف «ع» می نویسند و این ایلام که با «ع» نوشتند باعث برداشت های نادرستی در تاریخ زبان شناسی شده است. مثلا در سال 1931 یک استاد یهودی و آمریکایی مقاله ای درباره کلمه ایلام که برگرفته از فعلی مشابه عربی «اعلی یعلو» ـ که یک صورت اسمی ناشناخته است ـ چاپ می کند، اما در شماره بعد همین مجله، استاد دیگری به او جواب می دهد که برداشت شما اشتباه است و نمی تواند هم ریشه کلمه اعلی یعلو باشد. در بین مردم دنیا قانونی وجود داردکه هیچ قومی در دنیا نیست که اسم قوم خودش را از صورت ناشناخته ای از زبان بیگانه بگیرد. در واقع هر قومی نام خودش را از زبان خودش نام گذاری می کند. فرض کنید در تاجیکستان امروزی یا سرزمین قفقاز که زمانی جزو ایران بزرگ بودند مردمشان نمی آیند اسم قوم خودشان را از یک کلمه روسی بگذارند، امکان ندارد. چطور ممکن است قومی که در گذر تاریخ نزدیک 3000 سال دوام داشته است، اسم قوم خودش را از یک واژه ناشناخته زبان دیگری برخودش بگذارد، بنابراین وقتی می نویسیم عیلام، توهینی به ایلامی ها می کنیم که آمدند اسم خودشان را از واژ ه های زبان دیگر انتخاب کردند.

تصور پرواز هنوز برای خیلی ها سخت است؛ اینکه وارد محفظه ای فلزی بشوی، چشمانت را ببندی و بعد از چند لرزش خفیف دیگر روی زمین نباشی. و سخت تر است باور کردن و پذیرفتن اینکه خلبان این پرنده، دختری باشد از مردمان همین کشور پهناور که صدها ستاره در آسمانش می درخشد.

این گفتگو در باره برنامه هسته ای ایران با اکبر اعتماد که نخستین رئیس سازمان انرژی اتمی ایران و  از دانش آموختگان  دانشگاه پلی تکنیک زوریخ است، نخستین بار در روزنامهٔ نیو  زوریخ  تسونگ  منتشر شده است .